Summer wine - The corrs and Bono (with lyrics)

Θα αναδυθώ ...στον βράχο ν'ακουμπίσω...
Ένα μαζί του ...να λέει ότι με γέννησε πώς είμαι απ' το πλευρό του...
Σκληρή τραχιά κι' αλύγιστη....δίχως συμβιβασμούς...
Μολύβια δεν κρατούσα...κάρβουνα είχα τα χέρια μου όταν άστρα πέφτανε από το πουθενά και φώτιζαν τον δρόμο μου δίχως να το γνωρίζω....
Χρώμα και φως είχε ο βυθός  ..κι' εγώ κρατούσα πινέλα .βούλιαζα μαζί του μέχρι εκεί πού ο Ήλιος έφτανε...Μετά άρχιζαν τα σκοτάδια ,πλάσματα γεννημένα δίχως μάτια..περπατώντας στα τυφλά σέρνοντας και σβήνοντας  τα αποτυπώματα μου...τα λίγα χνάρια πού άφηνα για να γυρίσω πίσω....
Πινέλα και χρώματα...θέλει  καιρό να γίνει, νεράκι το νερό....
Θέλει χρόνια να αφουγκράζεσαι σιωπή ...να μη μιλάει το σώμα...απόλυτη σιγή...

Θα αναδυθώ...στον βράχο να ακουμπίσω...
Την Αφροδίτη μου να δω να τελειοποιήσω...όπως γνωρίζω και μπορώ...

ΚΑΙΤΗ ΧΩΜΑΤΑ - Κι αν σ' αγαπώ δε σ' ορίζω "Το Νέο Κύμα"

Η βάρκα μας......

 Αν κάτι αγαπούσες   πιο πολύ ...Ήτανε το ψάρεμα ...η περιπέτεια ...η παρέα...οι άνθρωποι οι φίλοι.....
 Χαρίσαμε την βάρκα σου Μπαμπά στους φίλους σου....Την μηχανή δεν προλάβαμε... την κλέψανε τα σαίνια της γειτονιάς το βράδυ πού σε ξενυχτούσαμε...αλάφρωναν το αμάξι σου....
Κάθε φορά πού βλέπω τον "Μηνά "να φτάνει στην ακτή  νομίζω θα σε δω....να βγαίνεις από μέσα...Να μου λες ....Έλα δώσε ένα χεράκι ...Τράβαγε.....κράτα τον κουβά  ...'πάρε τα ψάρια..../Αχ Μπαμπάκα μου καλέ....
και ποιος  μου τ'ολεγε να μην σε ξαναδώ.......
Εδώ η βάρκα μας εδώ ο γιαλός  εδώ οι φίλοι σου......



 

Ξεγράψαμε απ' το όνομά μας την βάρκα σου ....την δωρίσαμε στους φίλους .... Και όλοι τους σε παράτησαν στη στεριά...τι θα γίνει με την Βάρκα???
Τους ρωτάω.......
Ας την' εκεί ...δεν είναι μέσα ο Μηνάς!!!
Μας λείπει ο μπαμπάς σου κορίτσι μου!!!
Ειλικρινά μας λείπει..........

Ένα μαχαίρι έκοψε στα δυο το πριν και το μετά.....Εμένα θέλω να μην μου λείψεις

να μην με εγκαταλείψεις...φοβάμαι τόσο τον κόσμο Μπαμπα΄.......

Εμένα πιο πολύ φοβάμαι....μη πάρω την βαρκούλα και βγω στ ανοικτά......και γυρισμό δεν θ'αχει.....

΄Βότσαλα στη σκάλα...

Πώς κυλά ο χρόνος...Νερό μέσα στα δάχτυλα...
Πώς άλλαξε ο καιρός ,όλοι οι αγαπημένοι μου φύγαν και όλοι είναι εδώ...
Πού είστε?Ρωτάω στα όνειρά μου και όλοι μου λένε εδώ...Εδώ?Πού εδώ?Εδώ ,εδώ..Μα καλά πού?η φωνή αντηχεί ακόμα μέσα στα αυτιά μου ....Εδώ κορίτσι μου εδώ.
Βότσαλο κρατάω λείο μικρό ποταμίσιο,εδώ,στο τρίτο σκαλοπάτι στην σκάλα την εσωτερική  υπάρχει ένα μικρό γυαλιστερό μαύρο πετραδάκι,το σηκώνω το σφίγγω στην παλάμη μου  το χαϊδεύω ,πόσα ποτάμια πέρασες στα χέρια μου να φτάσεις....Ολες οι πόρτες είναι κλειστές .Ποιος είναι ο κόσμος πού θέλεις να μου δείξεις και στα σκαλοπάτια μου σε βρίσκω?
Γιατί εμφανίζεσαι  στη σκάλα ξαφνικά?Πέρασαν τρεις μήνες...Δεύτερη φορά δεύτερη πέτρα ....
Ένα βότσαλο και μετά άλλο ένα ...
Πώς πέρασε έτσι ο καιρός ...Δυο βότσαλα μου μείνανε μετά τόσο χαμό....και εγώ δεν γνωρίζω αν πρέπει να τα φυλάω  ,η να τα αγνοήσω....και να τα πετάξω μακριά για να πάνε εκεί πού ανήκουν....

Τι δουλιά έχουνε τα βότσαλα στη σκάλα???

Ποιός έβαλε τα βότσαλα στη σκάλα σ'ενα σπίτι κλειστό?
Αναπάντητα τα ερωτηματά μου...Τα μάζεψα και τα πήγα στα μνήματα ,τα έβαλα στο τζαμάκι μέσα ,δίπλα στο θυμιατό ...Αλλο βότσαλο δεν θέλω να δώ το ξέρεις πόσο σε αγαπώ ο χρόνος  πού κυλά σύντομα θα μας φέρει πιό κοντά δεν είναι αναγκη πέτρες να αφήνεις Μπαμπά!!!

βραδιάζει...

Ηρθε και η φιλενάδα μου πού όλο με φωνάζει....μη σε φοβίζει η νυχτιά...

απόψε έχει φεγγάρι...Οι νύχτες με πανσέληνο  έχουνε άλλη χάρη!!!

Αθανάσιος καί σκοτάδι...

Σκοτάδι και πάλι σκοτάδι ...μόνο στίς κορυφές των δέντρων αχνοφέγγει ο ουρανός ...Ο πεύκος στήν αυλή με χαιρετάει και με προσκαλεί να ξενυχτήσω μαζί τους με την συνγκάτοικο του την Κουκουβάγια θα μάθουνε σε μένανε  τα μυστικά της νύχτας..Εχει η νύχτα μυστικά ?Βεβαίως μού απαντάει ...γιά πείτε μου ένα από αυτά?Ε...να ...στήν νύχτα  επιζεί περισσότερο όποιος λιγότερο μιλάει...Δεν είναι μυστικό αυτό το ξέρει και η ημέρα...το ξέρουν  .και οι άνθρωποι ...γιά πάνε παραπέρα..Ε...να η νύχτα έχει θύματα στραβάδια στα σκοτάδια  πού αμα πιούνε δυό ποτά  μας βάζουνε και μιά φωτιά....Είμαστε φίλοι όλοι εδώ...ενώ εγώ δεν προχωρώ, βαθειά είμαι ριζωμένος .Ολοι οι άλλοι πού μπορούν σε μένα τα εξιστορούν όλα τα γεγονότα...και εγώ τούς προειδοποιώ  άμα θα δώ λίγο καπνό  αν έρθουν άνθρωποι εδώ η αν ανάψουν φώτα...

Καλή είναι η παρέα σας  μα θέλω ν'αρθω μέρα ,της νύχτας τα καμωματα τ'αφησα παραπέρα...αρπακτικό δεν γίνωμαι ...δεν μ'εκανε η πλάση...άνθρωπος λέω γεννήθηκα...

Εσένα όμως φίλε μου  με τα κλαδιά σου τ'ανοικτά  θε να  σε λέω Θανάση ,Αθανάσιος  ο Πεύκος πού χαιρετάει  και χαίρετε το φώς και το σκοτάδι και ένας μπαμπούλας πιό εκεί να φοβερίζει τα παιδιά πού θέλουν να αλητεύουνε έως αργά το βράδυ......

όλα από ένα...

Γιατί γιατρέ μου ζωγραφίζω ένα βαρκάκι ,ενα κύμα ,ένα βουνό???

Γιατί είσαι τεμπέλα...

και τι άλλο βλέπετε σε αυτό?
Τίποτα είσαι μιά τεμπέλα πόύ δεν προσπαθεί  περισσότερο....
Δύο βαρκάκια είναι καλά?
και εκείνος δεν απάντησε...
Ευχαριστώ γιατρέ μου με φώτισες!!!
Ευτυχώς πού είσαι ενναλακτικός!!!

αναλαμπές

εκεί πού συνηθιζεις τα σκοτάδια...
εκεί πού φώς λές δέν υπάρχει πιά...
εκεί παραμονεύουν οι αναλαμπές
να μετράνε τον καιρό
να σημαδεύουνε τον χρόνο
να κατεβάζουν σαν μισοκλειστες γρύλιες  τα μάτια και να χάνεσαι μές τίς θύμισες...
Τίποτα δέν υπάρχει πιά...
μόνο λίγες αναλαμπές ..πού γεννούν  καινούριες επιθυμίες.από νέα ύλη ονείρων!!!
καί αυτό είναι καλό!!!

Mετά την καταιγίδα.

Ετσι είναι ο κόσμος μάτια μου ...

Σκοτάδι πού το διασχίζει  το φώς...καί αυτό πάντα θα υπάρχει...

Οπως υπάρχει καί η ελπίδα!!!

Μού έκλεισε μία πόρτα ο Θεός...

Μα μού άνοιξε καί δέκα παραθύρια!!!

Ευχαριστώ καί δοξάζω!

ΠΌΛΕΜΟς...

Κάποτε οι άνθρωποι πολεμούσαν γιά την πατρίδα τους ...τα πιστεύω τους την ελευθερία τους...
Τώρα πολεμάνε γιά το χρήμα...
Εν τω μεταξύ καταστρέφουν ανεπανόρθωτα  τον θαλάσσιο πλούτο της Γής καί δέν χρησιμοποιούν όλα τα μέσα γιά τήν σωτηρία του...
Δέν είναι πόλεμος αυτό?
Καταστρέφουν ασύστολα  γιά χάρη των συμφερόντων τους..
Σάν αράχνες εχουν τυλίξει την Γή σ'εναν ιστό ολέθρου ...
Ποιός θα τούς σταματήσει?
Τί να λέω εγώ στά παιδιά μου αύριο
Ξέρετε εδώ υπήρχε κάποτε μιά πανέμορφη παραλία?Τά ψάρια να τα βλέπουνε μόνο στίς στέρνες και τα υχθιοτροφεία?
Πότε λογαριάζουνε τήν ανέλκυση τού κρουαζιερόπλοιου από την Καλντέρα τής Σαντορίνης?Θά καταστρέψουνε ολοκληρωτικά το Αιγαίο καί μετά ?Μετά τί???
Καί το πετρέλαιο πού χύνεται στόν κόλπο τού Μέξικο τ'ι είναι τάχα ο Ατλαντικός δικό τους λιμανάκι ?
Συχάθηκα τον κόσμο καί τούς κυβερνήτες του καί ακόμα πιό πολύ συχαίνωμαι αυτούς πού έχουνε το χρήμα γιά Θεό τους  ...΄Τρισάθλιοι όλοι τους .Μας ΄φλομώσανε στά θα θα θα. Ετσι μού έρχεται να τούς στείλω από ενα βαζάκι πετρέλαιο να συνοδεύει το γεύμα τους Φάτε το καί πείτε το  μαύρος χρυσός είναι καί θα σας αρέσει...
σαν καί αυτά τα μαύρα ζουμιά πού κάλυψαν τα πάντα στό αρχιπέλαγος  καί αφανίζεται η υδρόβια ζωή.
Κυρίξανε πόλεμο στα πλάσματα τα αθώα  τα απαραίτητα γιά τήν διαιώνιση τού ανθρώπου γιά να μας πουλάνε τίς πλαστικές τροφές τους...
Νοιώθω ότι βρίσκωμαι σε πόλεμο μαζί τους καί το μόνο πού κρατώ στά χέρια μου είναι ο αποσβολωμένος εαυτός μου...πού  ντρέπεται γιά όλα αυτά...καί τίποτα δέν μπορεί να κάνει....
Ας μας λυπηθεί ο Θεός...

AΠΈΝΑΝΤΙ...

Εζησα τον χαμό τόσες πολλές φορές πού νομίζω ότι άμα δώ τον θάνατο θα τού χαμογελάσω...Μήπως τι έχω να χάσω?
Ποιός πεθαίνει πρώτος αυτός πού κερνάει η αυτός πού πίνει?
Θάλασσες ήτανε τα ποτά η Θεσσαλονίκη στέκοντανε στή μέση καί εγώ πηγαινοερχώμουνα όπου υπήρχαν άνθρωποι...
Τώρα δέν έχω πού να πάω....είμαι ήδη απέναντι....καί η ανθρωπιά έχει χαθεί...

Νεκροταφειο ονείρων

αν είναι ο θάνατος...προορισμός
μου έπλεξα στεφάνι...Πεθαίνω αργά αργά σαν τα ρόδα πού καρφωμένα χρόνια στόν ίδιο άγραφο τοίχο περιμένουν να  δούν ποιός πρώτα θα παραδοθεί...η ψυχή  η το σώμα?

Aποχαιρετισμός.

Κάπως έτσι μού μιλάνε   τα δειλινά...
και γώ μετά ησυχάζω....

Δύναμη ψυχής.

Ελα κοντά μου...άπλωσε το χέρι της  και  έκανε νόημα να καθίσω δίπλα της...Εγώ θε να φύγω μού λέει ...Η ψυχή μου βούλιαζε  στόν επικείμενο χαμό της...της έσφιξα το χέρι ... Γιατί κάνεις δυσάρεστες σκέψεις?Μή μού μιλάς γι'αυτά, της απαντώ... Οχι μού λέει και με κοίταξε στα μάτια και τότε κατάλαβα...Δέν γνωρίζει ο χάρος τίς ψυχές...μόνο να της θερίζει ξέρει...καί μόνο  κάτι ανθρωπάκια πού δεν ξέρουν να αγαπούν και να συγχωρούν  φοβούνται το δρεπάνι...Εδώ είχα να μιλήσω με τη θεία μου την αδελφή του πατέρα Σε ακούω θεία...
.θα πάω να βρώ όλους εκεί..κοίταξε ψηλά καί χαμογέλασε και θαύμασα το θάρος και την δύναμη της ψυχής της πού συνομιλλούσε με τα σκοτάδια χωρίς  καθόλου να νοιώθει φόβο ...
Καλό ταξίδι  θεία μου αγαπημένη αυτή η εβδομάδα είναι σίγουρα και των   δικών μου παθών  .
Θεία Μπεμπέκα θα μού λείψεις

Kαλημέρα σας!

Δέν είναι τόσο απλό...

Πώς έμαθες ψυχή μου να κοιτάς  σμίγωντας την ώρα του δειλινού με το άλικο τού κυκλάμινου?Ποιός σε έμαθε να ακούς?Σμίγωντας τη σιωπή σου με την σιωπή του κόσμου???

Εκεί ψηλά ο ουρανός, εκεί και ο εαυτός μου...

κι"άπάντηση καμιά...

Προορισμος.

Φεύγω πάω μαζί με τα πουλιά...Δεν ξέρω εκεί αν είναι λιμάνι η ωκεανός...Φεύγουνε τα πουλιά και εγώ ακολουθώ το πεταγμά τους..πάμε στο Νότο θαρώ....ακολουθώ το αλάθητο ενστικτό τους τα πουλιά γνωρίζουνε από τούς ανθρώπους πιό καλά τον προορισμό τους!