Aποχαιρετισμός.

Κάπως έτσι μού μιλάνε   τα δειλινά...
και γώ μετά ησυχάζω....

Δύναμη ψυχής.

Ελα κοντά μου...άπλωσε το χέρι της  και  έκανε νόημα να καθίσω δίπλα της...Εγώ θε να φύγω μού λέει ...Η ψυχή μου βούλιαζε  στόν επικείμενο χαμό της...της έσφιξα το χέρι ... Γιατί κάνεις δυσάρεστες σκέψεις?Μή μού μιλάς γι'αυτά, της απαντώ... Οχι μού λέει και με κοίταξε στα μάτια και τότε κατάλαβα...Δέν γνωρίζει ο χάρος τίς ψυχές...μόνο να της θερίζει ξέρει...καί μόνο  κάτι ανθρωπάκια πού δεν ξέρουν να αγαπούν και να συγχωρούν  φοβούνται το δρεπάνι...Εδώ είχα να μιλήσω με τη θεία μου την αδελφή του πατέρα Σε ακούω θεία...
.θα πάω να βρώ όλους εκεί..κοίταξε ψηλά καί χαμογέλασε και θαύμασα το θάρος και την δύναμη της ψυχής της πού συνομιλλούσε με τα σκοτάδια χωρίς  καθόλου να νοιώθει φόβο ...
Καλό ταξίδι  θεία μου αγαπημένη αυτή η εβδομάδα είναι σίγουρα και των   δικών μου παθών  .
Θεία Μπεμπέκα θα μού λείψεις

Kαλημέρα σας!

Δέν είναι τόσο απλό...

Πώς έμαθες ψυχή μου να κοιτάς  σμίγωντας την ώρα του δειλινού με το άλικο τού κυκλάμινου?Ποιός σε έμαθε να ακούς?Σμίγωντας τη σιωπή σου με την σιωπή του κόσμου???

Εκεί ψηλά ο ουρανός, εκεί και ο εαυτός μου...

κι"άπάντηση καμιά...