Ένα μαζί του ...να λέει ότι με γέννησε πώς είμαι απ' το πλευρό του...
Σκληρή τραχιά κι' αλύγιστη....δίχως συμβιβασμούς...
Μολύβια δεν κρατούσα...κάρβουνα είχα τα χέρια μου όταν άστρα πέφτανε από το πουθενά και φώτιζαν τον δρόμο μου δίχως να το γνωρίζω....
Χρώμα και φως είχε ο βυθός ..κι' εγώ κρατούσα πινέλα .βούλιαζα μαζί του μέχρι εκεί πού ο Ήλιος έφτανε...Μετά άρχιζαν τα σκοτάδια ,πλάσματα γεννημένα δίχως μάτια..περπατώντας στα τυφλά σέρνοντας και σβήνοντας τα αποτυπώματα μου...τα λίγα χνάρια πού άφηνα για να γυρίσω πίσω....
Πινέλα και χρώματα...θέλει καιρό να γίνει, νεράκι το νερό....
Θέλει χρόνια να αφουγκράζεσαι σιωπή ...να μη μιλάει το σώμα...απόλυτη σιγή...
Θα αναδυθώ...στον βράχο να ακουμπίσω...
Την Αφροδίτη μου να δω να τελειοποιήσω...όπως γνωρίζω και μπορώ...
