Mετά την καταιγίδα.

Ετσι είναι ο κόσμος μάτια μου ...

Σκοτάδι πού το διασχίζει  το φώς...καί αυτό πάντα θα υπάρχει...

Οπως υπάρχει καί η ελπίδα!!!

Μού έκλεισε μία πόρτα ο Θεός...

Μα μού άνοιξε καί δέκα παραθύρια!!!

Ευχαριστώ καί δοξάζω!

ΠΌΛΕΜΟς...

Κάποτε οι άνθρωποι πολεμούσαν γιά την πατρίδα τους ...τα πιστεύω τους την ελευθερία τους...
Τώρα πολεμάνε γιά το χρήμα...
Εν τω μεταξύ καταστρέφουν ανεπανόρθωτα  τον θαλάσσιο πλούτο της Γής καί δέν χρησιμοποιούν όλα τα μέσα γιά τήν σωτηρία του...
Δέν είναι πόλεμος αυτό?
Καταστρέφουν ασύστολα  γιά χάρη των συμφερόντων τους..
Σάν αράχνες εχουν τυλίξει την Γή σ'εναν ιστό ολέθρου ...
Ποιός θα τούς σταματήσει?
Τί να λέω εγώ στά παιδιά μου αύριο
Ξέρετε εδώ υπήρχε κάποτε μιά πανέμορφη παραλία?Τά ψάρια να τα βλέπουνε μόνο στίς στέρνες και τα υχθιοτροφεία?
Πότε λογαριάζουνε τήν ανέλκυση τού κρουαζιερόπλοιου από την Καλντέρα τής Σαντορίνης?Θά καταστρέψουνε ολοκληρωτικά το Αιγαίο καί μετά ?Μετά τί???
Καί το πετρέλαιο πού χύνεται στόν κόλπο τού Μέξικο τ'ι είναι τάχα ο Ατλαντικός δικό τους λιμανάκι ?
Συχάθηκα τον κόσμο καί τούς κυβερνήτες του καί ακόμα πιό πολύ συχαίνωμαι αυτούς πού έχουνε το χρήμα γιά Θεό τους  ...΄Τρισάθλιοι όλοι τους .Μας ΄φλομώσανε στά θα θα θα. Ετσι μού έρχεται να τούς στείλω από ενα βαζάκι πετρέλαιο να συνοδεύει το γεύμα τους Φάτε το καί πείτε το  μαύρος χρυσός είναι καί θα σας αρέσει...
σαν καί αυτά τα μαύρα ζουμιά πού κάλυψαν τα πάντα στό αρχιπέλαγος  καί αφανίζεται η υδρόβια ζωή.
Κυρίξανε πόλεμο στα πλάσματα τα αθώα  τα απαραίτητα γιά τήν διαιώνιση τού ανθρώπου γιά να μας πουλάνε τίς πλαστικές τροφές τους...
Νοιώθω ότι βρίσκωμαι σε πόλεμο μαζί τους καί το μόνο πού κρατώ στά χέρια μου είναι ο αποσβολωμένος εαυτός μου...πού  ντρέπεται γιά όλα αυτά...καί τίποτα δέν μπορεί να κάνει....
Ας μας λυπηθεί ο Θεός...

AΠΈΝΑΝΤΙ...

Εζησα τον χαμό τόσες πολλές φορές πού νομίζω ότι άμα δώ τον θάνατο θα τού χαμογελάσω...Μήπως τι έχω να χάσω?
Ποιός πεθαίνει πρώτος αυτός πού κερνάει η αυτός πού πίνει?
Θάλασσες ήτανε τα ποτά η Θεσσαλονίκη στέκοντανε στή μέση καί εγώ πηγαινοερχώμουνα όπου υπήρχαν άνθρωποι...
Τώρα δέν έχω πού να πάω....είμαι ήδη απέναντι....καί η ανθρωπιά έχει χαθεί...